De roeping van elke christen

We leven in een tijd van geestelijke oorlogvoering. De loyaliteit aan Christus Jezus eist van ons een prijs. Wij moeten ook bereid zijn om die prijs te betalen, betoogt Pierre J. Beaujon.

Niemand zal durven ontkennen dat we in een tijd leven waarin het geloof in het bestaan van God onder enorme druk staat. We worden opgevoed in een cultuur die zegt dat er géén God is, en mensen doen hun uiterste best om het bestaan van God zo veel mogelijk te verdoezelen. De Bijbel beweert iets anders. Hij is een dwaas die in zijn hart zegt dat er géén God is, zie Ps. 14:1.

Hoe dan ook, volgens een recent onderzoek gelooft een kleine 17 procent van de Nederlanders nog in het bestaan van God, terwijl iets meer dan 25 procent atheïstisch is. Het goede nieuws is dat de overgrote meerderheid, rond 60 procent van de Nederlanders, nog tussen godsgeloof en ongeloof zweeft. Het slechte nieuws is dat de zaken voor de gelovigen verergerd en zorgelijker zijn geworden.

Christenen minderheid

Een tijdje geleden las ik een treffend artikel van de heer Laurens van der Tang over oprecht bijbelgetrouwe christenen in een postmodern tijdperk. Ik citeer: “In deze postmoderne agnostische samenleving zijn orthodoxe christenen niet alleen een kleine minderheid geworden, maar zijn zij ook zelf – vaak zonder het zich bewust te zijn – vergaand beïnvloed door deze geest van de tijd.” De geest van de tijd: hij heeft het over de verderfelijke marxistisch socialistische ideologie die ons land teistert met het postmodernisme.

Wat er verder volgt, vond ik opmerkelijk. “Hoewel zij zeggen onverminderd te geloven in het bestaan van de God van de Bijbel en belijden dat Hij eeuwig, almachtig, alomtegenwoordig en alwetend is, en dat zij geschapen zijn voor een nimmer eindigende eeuwigheid, neemt ook in hun leven godsdienst niet meer de plaats in die hij had bij vorige generaties.” Hij heeft het hier over de trouwe kerkganger.

Persoonlijk geloof

Blijkbaar zijn ook deze christenen kinderen van hun tijd, die zitten onder de plak van het postmoderne denken. Hoe komt dat? Paulus schrijft dat een christen geheel anders behoort te zijn (Ef. 4 vers 20) en níet wereldgelijkvormig (Rom. 12 vers 2). De prediking van het evangelie had ons moeten onderwijzen dat wij de goddeloosheid en de wereldse begeerlijkheden dienen te verzaken (Titus 2 vers 12, zie ook Matth. 16 vers 24). Wat is er toch gebeurd?

Het christelijk geloof is per definitie pragmatisch. “Een iegelijk dan, die deze Mijn woorden hoort en dezelve doet…” (Matth. 7 vers 24). Het geloof is dus niet alleen theoretisch. Wat we geloven (de orthodoxie) bepaalt hoe we denken en leven (de orthopraxis). De apostel Paulus roept ons op om onze medeburgers “voorhoudende het woord des levens” (Fil. 2 vers 16). “Dat is,” zeggen de kanttekeningen, “de gezonde leer des Evangelies standvastig behoudende, belijdende en betrachtende.”

Als we het geloof, uit persoonlijke overtuiging, niet weten uit te dragen, dan zien anderen dat aan ons. Om te beginnen bij onze kinderen. Het christelijk geloof heeft Gods waarheid als basis, het verandert je denken en beïnvloedt je hele leven.

Tirannie

Na zestig jaar postmodernisme en een totale verwoesting van waarden en normen ontkom je niet aan de vraag waar de ware, oprechte christenen toch gebleven zijn. Je zou bijna de conclusie kunnen trekken dat het probleem niet zozeer met de opkomst van het postmodernisme te maken heeft, als wel met de stilte rondom de oprechte christenen. De kaars is onder de korenmaat verdwenen (Matth. 5 vers 15).

De reformatoren hebben de strijd aangebonden met de tirannie van hun tijd, het modernisme. Inmiddels zijn we tweehonderd jaar verder, en het lijkt alsof we ons verleden vergeten zijn… We moeten terug naar de gezonde Bijbelse leer, de tijd nemen om diep in ons hart te kijken en ons ernstig af te vragen wat de loyaliteit aan Christus ons waard is… Zijn wij bereid om met andersdenkenden in gesprek te gaan over het geloof? Let wel, met zachtmoedigheid (1 Petr. 3 vers 15). Het is mij niet duidelijk waar we eigenlijk bang voor zijn. De apostel Paulus schaamde zich het evangelie niet, want hij was zich bewust dat het een kracht Gods is tot zaligheid (Rom. 1 vers 16).

Opkomen voor de waarheid

Meer dan ooit is het nodig dat we opkomen voor de waarheid van Gods Woord. Jesaja spreekt duidelijk taal als hij Jeruzalem (lees: Gods kinderen in het algemeen) en Sion (lees: de ware christenen in het bijzonder) oproept om het evangelie door te geven en de mensen die naar Gods beeld en gelijkenis geschapen zijn, te wijzen op God (Jes. 40 vers 9). Gods kinderen, zegt dezelfde Jesaja, “zijn kinderen die niet liegen zullen” (Jes. 63 vers 8), ze zijn kinderen van de waarheid. De waarheid maakt vrij (Joh. 8 vers 32). Ik ontkom niet aan de vraag wat anderen dan in ons leven van het evangelie (lees: de Waarheid) nog zien?

Zo wil ik ook afsluiten met een duidelijke uitspraak van de heer Van der Tang. We moeten “in de taal van onze tijd, zorgvuldig antwoord geven op de vragen van onze tijd…” Door de eeuwen heen waren de discipelen van Christus Jezus bereid om voor hun geloof te staan en verantwoording af te leggen. Doen wij dat ook? Dat deze vraag voor ieder van ons vandaag de dag met een duidelijke “ja, dat doen wij ook” beantwoord mag worden.

De auteur is docent in het voortgezet onderwijs.